سراسر جهان
واژه‌شناسی
اصطلاح والیبال (به انگلیسی: Volleyball) از ترکیب دو بخش والی (به انگلیسی: Volley) به معنای رگبار یا شلیک به‌طور دسته‌جمعی[۴] و بال (به انگلیسی: Ball) به معنای توپ و گلوله ایجاد شده است.[۵] درگذشته، و در زمان ابداع والیبال توسط ویلیام جی. مورگان، او نام این بازی را مینتونت (به انگلیسی: Mintonette)
نامید که حداقل اصطکاک میان اعضای دو تیم ایجاد شود. بعدها، زمانی که
آلفرد اس. هالستد مشغول تماشای این ورزش بود، نام آن را به «والیبال» تغییر
داد که به دلیل حرکت این بازی که همانند «رگبار توپ» در امتداد زمین و از
بالای تور است، بود.[۶]
پیشینه
بازی والیبال، در اصل به نام مینتونت، در سال ۱۸۹۵ (میلادی) توسط ویلیام
مورگان پس از گذشت چهار سال از اختراع بسکتبال، ابداع شد. مورگان
فارغ‌التحصیل کالج اسپرینگفیلد ماساچوست، والیبال را با ترکیبی از بسکتبال، بیس بال، تنیس و هندبال طراحی کرد. اولین تور والیبال، که قرض گرفته‌شده از ورزش تنیس بود، فقط کمتر از ۱ متر (۳ فوت) ارتفاع داشت.[۳] در ۷ ژوئیه ۱۸۹۶ (میلادی)، اولین بازی رقابتی والیبال انجام شد.[۷] کارگران انجمن مسیحیان مردان جوان (YMCA)، بازی را از هولیوک، ماساچوست
به مدارس میسیونری آمریکا در آسیا بردند. والیبال به سرعت در آسیا به ورزش
بسیار محبوب تبدیل شد و به‌عنوان ورزشی از بازی‌های شرقی در اوایل سال
۱۹۱۳ (میلادی) تبدیل شد. والیبال همچنین در روسیه نیز محبوب شد. هنگامی که
رقابت‌های بین‌المللی به طور منظم در سال ۱۹۵۰ (میلادی) آغاز شد، روسیه
تیم برجسته‌ای از این رقابت‌ها بود. در طول جنگ جهانی اول، نیروهای ایالات متحده، والیبال را به اروپا معرفی کردند.[۷]
در سال ۱۹۱۶، انجمن مسیحیان مردان جوان که دانش‌آموزان کالج اسپرینگفیلد
ماساچوست بودند، موفق به القای انجمن ورزشی قدرتمندی در دانشگاه شدند که
به انتشار قوانین و مجموعه‌ای از مقالات مرتبط با والیبال می‌پرداخت، و کمک
قابل توجهی به رشد سریع والیبال در میان دانشجویان جوان دانشگاه می‌کرد.
در سال ۱۹۱۸، تعداد بازیکنان هر تیم از نه نفر به شش نفر محدود شد، و
همچنین در سال ۱۹۲۲، تعداد مجاز برای بازی با توپ در طرف به حداکثر سه عدد
تغییر کرد.[۷][۸]
در طول سالهای بعد مشخص شد که قوانین استاندارد برای مسابقات بازی مورد
نیاز است، و در نتیجه در سال ۱۹۲۸ (میلادی) سازمان انجمن والیبال ایالات
متحده (USVBA) تشکیل شد. تا اوایل ۱۹۳۰ (میلادی)، والیبال بیشتر یک بازی
برای گذراندن اوقات فراغت و تفریح و سرگرمی بود، و فقط چند فعالیت در
محدودهٔ رقابت‌های بین‌المللی وجود دارد. همچنین قوانین مختلفی از این
بازی در قسمت‌های مختلف جهان وجود داشت. با این حال، بسیاری از کشورها در
مسابقات قهرمانی ملی به رقابت با یکدیگر می‌پرداختند (به‌عنوان مثال در شرق
اروپا که بازی به سطح استاندارد قابل توجهی رسیده بود).[۸]
دو سال بعد از ایجاد سازمان انجمن والیبال که بعدها به والیبال آمریکا
تغییر نام کرد، اولین بازی والیبال ساحلی دو نفره در جهان برگزار شد؛ که
باعث به وجود آمدن انجمن والیبال ساحلی در سال ۱۹۶۵ (میلادی) در کالیفرنیا
شد. قبل از آن، در سال ۱۹۴۷ (میلادی) فدراسیون بین‌المللی والیبال
یا به اختصار اف‌آی‌وی‌بی (FIVB) تاسیس شد. بازیکنان حرفه‌ای نیز تحت
نظارت والیبال حرفه‌ای آمریکا (AVP) در سال ۱۹۸۳ (میلادی) درآمدند. در طول بازی‌های المپیک تابستانی ۱۹۸۴،
ورزشکاران مرد و زن آمریکایی مدال طلا و نقره مسابقات والیبال داخل سالنی
را کسب کردند. سپس در سال ۱۹۹۶ (میلادی)، والیبال ساحلی دو نفره رسماً وارد
بازی‌های المپیک شد.[۳][۷]
دگرگونی‌ها
در آغاز برای بازی والیبال قوانین خاصی تدوین نشده بود، هر فرد و در هر
کشوری به میل خود و به طریق مختلف با توپ بازی می‌کرد. رفته‌رفته والیبال
در مناطق و نواحی مختلف جهان گسترش می‌یافت. کم‌کم قوانینی برای این بازی
وضع شد و روش‌ها و حرکات تکنیکی جایگزین حرکات قبلی گردید. در سال ۱۹۰۰
پذیرفته شد که امتیازات هر ست بازی ۲۱ پوئن (امتیاز) باشد. در سال ۱۹۱۲ سیستم چرخش به تصویب رسید. در سال ۱۹۱۷ پذیرفته شد که هر ست بازی ۱۵ امتیاز باشد. در سال ۱۹۱۸ تعداد بازیکنان هر طرف زمین ۶ نفر پیشنهاد شد، که مورد قبول عامه قرار گرفت. در سال ۱۹۲۱ موافقت شد که هر تیم با حداکثر سه ضربه توپ را به طرف دیگر بفرستد. در سال ۱۹۲۳ اندازه زمین بازی ۹×۱۸ متر تعیین شد.
به مرور در سالهای بعد، قوانین فراوانی برای این بازی وضع شد و در
بسیاری از قوانین قبلی نیز تغییراتی حاصل گشت. هم‌اکنون نیز هر چهار سال یک
بار در کنگره جهانی والیبال تغییراتی در قوانین بازی به تصویب می‌رسد. از جدیدترین و مهمترین قوانین مانند تغییر روش امتیازگیری به رالی، سقف امتیاز ۲۵ برای ست‌های اول، دوم، سوم و چهارم و امتیاز ۱۵ برای ست پنجم و افزودن بازیکن آزاد،
در سال ۱۹۹۸ قانونی وضع شد که در امتیازهای ۸ و۱۶ به تیمها وقت استراحت
فنی داده می‌شود. تازه ترین قانون والیبال استفاده از دوربین برای خط است؛ و
بعد از آن قانون برخورد بدن با هر نقطه از تور خطاست.
پذیرش والیبال از سوی دیگر کشورها
اولین کشور خارجی که والیبال را پذیرفت، کشور کانادا و به سال ۱۹۰۰ بود. اساساً نهضت Y.M.C.A (سازمان جوانان مسیحی) در معرفی این ورزش به دیگر کشورهای جهان و گسترش آن، سهم فراوانی دارد. بازی والیبال در پایان سال ۱۹۰۰ به صربستان و در سالهای ۱۹۰۵ به کوبا، ۱۹۰۹ به پورتوریکو، ۱۹۱۰ به فیلیپین، ۱۹۱۲ به اورگوئه، ۱۹۱۳ به چین و ۱۹۱۷ به ژاپن و به تدریج از سال ۱۹۱۴ به بعد توسط سربازان آمریکایی و مستشاران و اشخاص دیگر به کشورهای اروپایی از قبیل فرانسه، چکسلواکی، لهستان، شوروی، بلغارستان معرفی شد و گسترش یافت.
پذیرش این ورزش در اروپا در ابتدا کند بود. فرانسه، چکسلواکی و لهستان سه کشوری بودند که قبل از دیگران اقدام به تشکیل فدراسیون ملی والیبال در کشور خود نمودند. شوروی که در سال ۱۹۲۳ اقدام به تأسیس انجمن ملی والیبال نمود، برای پیشرفت و دگرگونی آن فعالیت زیادی به عمل آورد. شوروی از کشورهایی است که در پیشرفت تکنیک و تاکتیک والیبال و تنظیم قوانین در جهان سهم به سزایی دارد و همواره از قدرت‌های بزتر این ورزش بوده‌است.
کشورهای فرانسه، چکسلواکی و لهستان
پس از تشکیل فدراسیون ملی مصمم شدند که با کمک کشورهای دیگر فدراسیون
جهانی والیبال را تأسیس نمایند و در سال ۱۹۳۶ به هنگام بازی‌های المپیک در برلین برزیل در این زمینه فعالیت زیادی نمودند ولی با آغاز جنگ جهانی دوم
و طغیان آن در اروپا اقدامات آنان متوقف شد. به طور کلی تغییرات و پیشرفت
والیبال را می‌توان به سه دوره تقسیم نمود، دوره اول از سال آغاز تا سال
۱۹۱۸، دوره دوم از سال ۱۹۱۹ تا سال ۱۹۴۶ و دوره سوم از سال ۱۹۴۷ به بعد که
تغییرات و پیشرفت اساسی والیبال در دوره سوم صورت پذیرفته‌است. پس از جنگ جهانی دوم،
فعالیت‌های فراوان برای حرکت جدید به والیبال مجدداً آغاز شد و اولین
مسابقه بین‌المللی در قاره اروپا بین تیم‌های ملی فرانسه و چکسلواکی در پاریس برگزار گردید؛ و در آوریل ۱۹۴۷ کنگره‌ای با شرکت نمایندگان چهارده کشور از سراسر جهان در پاریس برگزار و موافقت شد که فدراسیون بین‌المللی والیبال (F.I.V.B) در پاریس تشکیل شود و پل لیبود فرانسوی به عنوان اولین رئیس انتخاب شود.
امروزه این فدراسیون حدود ۲۱۷ کشور عضو دارد (سال ۲۰۰۷) و بیش از ۲۵۰
میلیون نفر از مردم جهان والیبال بازی می‌کنند. اولین رئیس فدراسیون جهانی
والیبال پل لیبود تا سال ۱۹۸۴ (یعنی ۳۷ سال) ریاست را برعهده داشت. پس از تأسیس فدراسیون جهانی والیبال،
کمیته‌های مختلفی در داخل آن به وجود آمد و برنامه مسابقات رسمی جهانی
تنظیم و آغاز شد. در سال ۱۹۴۹ اولین دوره مسابقات جهانی والیبال برای مردان
در پراگ و در سال ۱۹۵۲ دومین دوره مسابقات جهانی مردان و اولین دوره مسابقات جهانی زنان در مسکو
برگزار شد. برنامه این مسابقات بطور منظم هر چهار سال یک بار تاکنون در
کشورهای مختلف انجام شده‌است. در قهرمانی جهان ۲۰۱۴ لهستان نیز بعد از جام
جهانی فوتبال دومین تورنمنت پربازدید ورشی جهان قلمداد شد.
در سال ۱۹۶۴ مسابقات والیبال مردان و زنان به برنامه بازی‌های المپیک ۱۹۶۴ توکیو
اضافه شد. علاوه بر مسابقات قهرمانی جهان و المپیک، مسابقات والیبال مردان
و زنان در سراسر جهان با عنوان‌های جام جهانی، لیگ جهانی، قهرمانی اروپا،
پان آمریکن، قهرمانی آسیا، بازی‌های آسیایی، والیبال ساحلی، یونیور سیاد،
قهرمانی آفریقا، ارتش‌های جهان، گراندپری زنان، راه‌آهن‌های جهان، قهرمانی
ناشنوایان، قهرمانی معلولین، پارالمپیک معلولین، قهرمانی کشورهای عربی،
چهار تیم برتر، جایزه بزرگ، ستاره‌ها و تورنمنت‌های جهانی و دوستانه و غیره
در گروه‌های سنی نوجوانان، جوانان و بزرگسالان بطور منظم انجام می‌شود. در
تاریخچه والیبال جهان باید کشور ژاپن را به عنوان دگرگون کننده تکنیک‌ها، تاکتیک‌ها و آمادگی جسمانی در والیبال معرفی نمود (دگرگون کننده در سرویس، ساعد، انواع تاس‌ها، توپگیری و انواع آبشارهای سرعتی با پاس‌های کوتاه الف و ب و ترکیبی و به ویژه بدنسازی).
گاه‌نگار
قوانین و مقررات
زمین استاندارد والیبال
طبق قوانینی که توسط فدراسیون بین‌المللی والیبال نوشته شده‌است، زمین بازی والیبال باید مستطیلی‌شکل، و طول آن ۱۸ متر (۶۰ فوت)
و عرض آن ۹ متر (۳۰ فوت) باشد. خط وسط که در مرکز آن قرار دارد، زمین را
به دو قسمت ۹ متری تقسیم می‌کند، و همچنین در ۳ متری از هرطرف آن، خط حمله
یا خط پایان قرار دارد. تور والیبال نیز به طور مستقیم بالای خط مرکز، و
ارتفاع آن ۲٫۴۳ متر (۸ فوت) برای مردان، و ۲٫۲۴ متر (۷ فوت و ۴ اینچ)
برای زنان است. در استانداردهای والیبال، حاشیه‌های زمین حداقل باید نزدیک
۲ متر (۶ فوت) در هرطرف با خط زمین فاصله داشته باشد. سقف سالن نیز باید
فضای بازی عاری از هرگونه موانع به ارتفاع ۷ متر (۲۳ فوت) از کف زمین باشد.
تمام خط‌های کشیده شده در زمین بازی نیز، ۵ سانتیمتر (۲ اینچ) ضخامت
دارند.[۹][۱۰]
پس از دریافت امتیاز توسط تیم، اعضای آن باید در جهت عقربه‌های ساعت در
زمین بچرخند. این یک نکته مهم و جزو تاکتیک‌های والیبال سالنی به حساب
می‌آید. این تاکتیک باعث می‌شود که تمام بازیکنان در تمام مناطق بازی کنند و
همیشه در منطقه دفاع یا حمله نباشند. همانند شکل که با چرخش منظقه «۲» به
منطقه «۱»، به همین ترتیب تمام مناطق جایگزین یکدیگر می‌شود. یک تیم باید
حتما قبل سرویس تیم مقابل، در جهت عقربه‌های ساعت بچرخد. هنگامی که سرویس
زده می‌شود، بازیکنان جلوی خط حمله می‌توانند موقعیت‌های خود را تغییر دهند
و حرکت کنند اما بازیکنان پشت خط نمی‌توانند به جلوی آن بیایند و دفاع یا
حمله کنند. آنها باید تمام اقدامات حمله را از پشت خط حمله انجام دهند.[۱۱]
پست
- لیبرو: دریافت سرویس ۲- توپگیری ۳- ارسال پاس برگشتی
- پاسور (سِتر): ارسال پاس مناسب هم از نظر تکنیکی و هم از نظر تاکتیکی ۲- دفاع روی تور ۳- سرویس ۴- توپگیری
- پشت خط زن (قطر پاسور): اسپک ۲- دفاع روی تور ۳- سرویس ۴- توپگیری
- دریافت کننده بیرونی (قدرتی زن): (قطر پاسور) (اسپکر): دریافت سرویس ۲- اسپک ۳- دفاع روی تور ۴- سرویس ۵- توپگیری ۶- حمله
سرعتی زن (قطر لیبرو):1-اسپک سرعتی 2-دفاع 3-سرویس
توپ
در استانداردها، توپ باید به شکل کروی (گرد) و از جنس چرم انعطاف‌پذیر
یا چرم مصنوعی باشد. درغیر این صورت باید از لاستیک یا موارد مشابه این دست
ساخته شده باشد. رنگ توپ می‌تواند هم یکنواخت و هم ترکیبی از رنگ‌ها باشد.[۱۲]
بعد از آزمایش بسیاری که فدراسیون جهانی از رنگ‌های مختلف برای توپ گرفت،
یک آزمایش را با رنگ‌های زرد، آبی و سفید در مسابقات قهرمانی جهانی در سال
۱۹۹۸ ژاپن انجام داد؛ که معرفی این توپ، جای توپ‌های سفید سنتی شد.[۱۱]
در توپ‌های از جنس چرم مصنوعی، رنگ ترکیبی مورد استفاده در مسابقات رسمی
بین‌المللی باید با استانداردهای فدراسیون والیبال منطبق باشد. در
استانداردهای بین‌المللی، پیرامون توپ ۶۵ تا ۶۷ سانتیمتر و وزن آن ۲۶۰ تا ۲۸۰ گرم است. فشار داخل توپ نیز باید ۰٫۳ تا ۰٫۳۲۵ کیلوگرم بر سانتیمتر مربع باشد.[۱۲]
داوری
هر مسابقهٔ والیبال دو داور اصلی دارد یکی داور اول که در بالای تور
می‌باشد و دیگری داور دوم می‌باشد که روبروی داور اول می‌ایستد و در مواقعی
خاص اجازهٔ سوت زدن نیز دارد. چهار داور خط دور تا دور زمین والیبال
می‌ایستند و با پرچم داور اول را در امر قضاوت یاری می‌دهند. دو داور هم
پشت میز منشی هستند یکی داور منشی و دیگری هم کمک منشی که کار ثبت
امتیازات، تعویض‌ها و اخطارها را بر عهده دارند. سرداور هم به عنوان ناظر
می‌بایست در تمام دیدارها حضور داشته باشد.
دیگر
- پاس بالای سر، یکی از مشخص‌ترین عملیات والیبال است.
- هرگز نباید به توپ مشت زد، بلکه باید آن را با دو دست پاس داد. پاس دادن از عقب نیز نشان‌دهنده همین عمل است.
- پاس دادن، ست زدن و فرستادن توپ‌های بلند از بالای تور صورت می‌گیرد.
- حرکت توپ در هوا در پرتاب آرام توپ از بالای تور اجرا می‌شود.
- اگر قبل از تماس با توپ دست‌ها دور شوند، توپ به وسط پیشانی برخورد خواهد کرد.
- همیشه باید به توپ نگاه کرد. ابتدا پاها را حرکت داده، آنها را خم
کرده و بدن را در زیر توپ قرار داد. به منظور حفظ تعادل و توازن یکی از
پاها را به آرامی در جلوی پای دیگر قرار داده، زانوها را خم کرده و سپس
باید تمام بدن را راست کرد. به عنوان یک قانون کلی شست‌ها را در حالت اشاره
به طرف عقب و بینی نگهدارید. بازوها را راحت قرار داده و تا آن جایی که
امکان دارد حرکات را بسیار ساده انجام داد. شست و دو انگشت اول به این عمل
قدرت بخشیده و بقیه انگشتان به آن جهت می‌دهند.
- بهترین و معمول‌ترین مرحله والیبال (حرکت توپ در هوا) می‌باشد. برخی
معتقدند که برای شروع تمرینات می‌توان از بادکنک استفاده کرد. تمرین پرتاب
توپ پس از پرش برای گرفتن آن بسیار موثر است و مفید. البته همیشه پس از
رسیدن توپ به نقطه اوج این عمل را انجام ندهید.
- فشار داخل توپ، ۰٫۳ تا ۰٫۳۲۵ (کیلوگرم بر سانتیمتر مربع) است.
- به طور کلی به کسی که به عنوان پیشه و حرفه خود به بازی والیبال می‌پردازد بازیکن والیبال گفته می‌شود.
- هر تیم شامل ۱۲ بازیکن می‌شود.. که ۶ نفر آنها در زمین قرار دارند.
- سه بازیکن در خط جلو و سه بازیکن در خط عقب قرار می‌گیرند.
- هر تیم دارای ۶ تعویض است و هر بازیکن می‌تواند ۲ بار تعویض شود، یعنی هر بازیکن می‌تواند یک بار داخل و یک بار خارج شود.
- زمانی که توپ سرو می‌شود، سه بازیکن خط جلو باید در جلوی بازیکنان خط عقب قرار گیرند.
- بازیکن از قطاع دایره سمت راست خط عقب با یک دست سرو می‌زند.
- زمانی که توپ در زمین وارد می‌شود، بازیکنان می‌توانند برای پرتاب توپ
به هر نقطه‌ای حرکت کنند، حتی اجازه دارند که برای جلوگیری از تماس توپ با
زمین، به خارج از زمین بروند.
دو تیم ۶ نفری با یکدیگر روبرو می‌شوند. داور در بالای تور قرار گرفته و
ناظر بر اجرای مسابقه بوده و سوتی در دست دارد. سرداور نیز مقابل او قرار
می‌گیرد. در اینجا تیمی که سرویس را دریافت می‌کند، منتظر توپ می‌شود.
بازیکنان در وضعیت آماده‌باش بوده و دست‌ها، انگشتان، بازوها و پاها در
حالات مطلوب قرار می‌گیرند. بازیکنان در مرکز زمین می‌ایستند و در این محل
بیشتر حمله‌ها شکل می‌گیرد، به طوری که یکی از آنها در نزدیک تور ایستاده و
بقیه بازیکنان فرم w را تشکیل می‌دهند.
- معمولاً ضربهٔ اول متعلق به پاسور نمی‌باشد و هنگام دریافت، بازیکنان
باید توپ زده شده توسط تیم مقابل را به دست پاسور رسانده تا او توپ را به
دیگر بازیکنان پاس دهد و آنها توپ را به زمین مقابل بفرستند.
- بعد از هر رالی که مالکیت توپ عوض شود تیمی که سرویس کننده می‌شود قبل
از سرویس باید بازیکنانش تغییر جا بدهند به این تغییر جا چرخش می‌گویند.
- پاس بریده نیز از پاس های سرعتی به بازیکن میانی است.
سرویس
- سرویس زدن عملی است که به منظور وارد کردن توپ در بازی به کار می‌رود.
در هنگام سرویس زدن باید به نکات زیر توجه کرد:
- هنگام ضربه زدن به توپ (سرویس) حتماً باید توپ را به اندازه کافی و به دور از هر دودست پرتاب کرد و با یک دست به توپ ضربه زده شود.
- هنگام سرویس زدن نباید پاها را روی خط و یا درون زمین خودی قرار داد و باید از خط فاصله داشته باشد.
- توپ حتماً باید از تور عبور کرده و درون زمین حریف پرتاب شود (قبلاً
اگر هنگام سرویس زدن توپ به تور برخورد می‌کرد خطا محسوب می‌شد ولی در حال
حاضر خطایی محسوب نمی‌شود).
انواع سرویس
- ۱- سرویس (Serve): حرکتی برای شروع رالی که بازیکن با ضربه زدن به توپ از پشت خط انتهایی زمین توپ را به زمین حریف می‌فرستد
- ۲-سرویس امتیاز (Ace): سرویس که مستقیما بدون بازگشت توپ به زمین خودی منجر به کسب امتیاز شود.
- ۳- سرویس یک‌ضرب (Silver-Bullet Ace): سرویسی که با خوابیدن مستقیم در زمین حریف و بدون تماس بازیکنان حریف به امتیاز تبدیل شود.
- ۴- سرویس ساده روبه تور (Underhand Serve): سرویس ساده‌ای که بازیکن با
یک دست و به حالت ایستاده به زیر توپ ضربه می‌زند و معمولا در والیبال
حرفه‌ای کاربرد ندارد
- ۵- سرویس‌هوایی (Sky ball): سرویسی که در آن توپ ارتفاع زیادی دارد تا حریف را گمراه کند.
- ۶- سرویس چرخشی (Topspin Serve): نوعی سرویس که در آن بازیکن با
چرخاندن مچ دست به توپ چرخشی در جهت جلو می‌دهد تا توپ زودتر به زمین بخورد
و مسیر مستقیمی طی کند. سرویس چرخشی غیر پرشی در والیبال حرفه‌ای کاربرد
ندارد
- ۶-سرویس موجی (Float Serve): نوعی سرویس که در آن توپ بدون چرخش حرکت می‌کند تا مسیر حرکتش غیرقابل پیش‌بینی باشد.
- ۷-سرویس پرشی (Jump Serve): نوعی سرویس که بازیکن به هوا می‌پرد و مانند یک مهاجم به توپ ضربه می‌زند.
- ۸-سرویس پرشی موجی (Jump Float Serve): نوعی سرویس موجی که بازیکن در هنگام ضربه زدن به بالا می‌پرد.
- ۹- سرویس زن‌وشوهری (Husband & Wife Serve): وقتی سرویس بین دو
دریافت‌کننده تیم مقابل فرود بیاید و هر یک به امید دیگری آن‌را رها کند.
- ۱۰- سرویس آبنباتی (Lollipop Serve): سرویس ساده قوس‌دار
- ۱۱-سرویس پاولوفی (Pavlovian Serve): سرویسی که بلافاصله پس از سوت داور بدون هیچ تاملی زده شود.
- ۱۲- سرویس ملخی (Grasshopper Serve): سرویسی که به نظر می‌رسد به تور خواهد خورد اما به شکل عجیبی عبور کند
- ۱۳-پرده‌پوشی (Screening): مسدود کردن دید بازیکنان حریف در زمان سرویس زدن بازیکن خودی که خطا محسوب می‌شود
- ۱۴-تعویض سرویس (Side-out): وقتی که تیمی که دریافت‌کننده سرویس است امتیازی کسب کند و حق سرویس‌زدن را به دست بیاورد.
روش تمرین پلیومتریک
این روش تمرین در دهه ۱۹۶۰ توسط دانشمندان اتحاد جماهیر شوروی
ابداع شد. هدف این بود که قدرت پرش ورزشکاران روسی بیشتر شود. به تدریج
این تکنیک در بین تمام کشورها رواج پیدا کرد، چون ثابت شد این روش در اکثر
ورزش‌هایی که نیازمند دویدن سریع و پرش هستند بسیار مؤثر است.
پلیومتریک‌ها تمریناتی هستند که عضلات را قادر می‌سازند تا در کوتاه
ترین زمان ممکن به حداکثر توان دست یابند. انجام این تمرینات قدرت
فوق‌العاده‌ای به فرد می‌دهد و کمک می‌کند تا پرش عمودی خود را -که یکی از
مهمترین ویژگی‌های یک والیبالیست است- افزایش دهد. این تمرینات می‌تواند
سرعت و عکس العمل فرد را در والیبال بسیار افزایش دهد و می‌تواند حتی پرش
وی را تا ۴۰-۵۰ اینچ و حتی تا ۶۰ اینچ (۱۰۰-۱۵۰ سانتیمتر) افزایش دهد.
تمرین‌های پلیومتریک در یک مدت کوتاه زمانی نیروی زیادی را از سیستم
عصبی و عضلانی ورزشکار می‌گیرد، همچنین فشار زیادی را به مفاصل او وارد
می‌کند، اگر این تمرینات خارج از برنامه ریزی صحیح و دقیق انجام گیرد ممکن
است آسیب‌های سختی را بر روی مفاصل و عضلات ایجاد کند.
نمونه‌ای از پرش‌های پلیومتریک، پرش‌های عمودی پشت سر هم و پرش‌های
موسوم به box depth (عمق خرک) می‌باشند که هر دوی آنها برای والیبالیست‌ها
آشنا می‌باشند. در هر دوی این تمرینات، بدن نسبت به زمین عکس العمل نشان
می‌دهد. در هر دو تمرین ورزشکار روی زمین فرود می‌آید و بلافاصله دوباره
بالا می‌پرد. هنگامی که پاها به زمین می‌خورند، بدن (به ویژه عضلات پا)
مجبور می‌شوند که وزن شخص را جذب کنند. این نیرو که باعث جذب وزن بدن
می‌شود در واقع انرژی است که می‌توان از آن بهره برد. این انرژی برای مدت
یک هزارم ثانیه ذخیره می‌شود و سپس هنگامی که عضلات شل می‌شوند تلف می‌شوند
و از بین می‌روند. کلید کار، بهره بردن از این انرژی با حداکثر سرعت ممکن
برای دوباره بلند شدن از زمین است و این همان کاری است که تمرینات عمودی
پشت سر هم و پرش‌های باکس دمپس بدن را برای آن آماده می‌کنند.
کنفدراسیون‌ها
نقشهٔ کنفدراسیون‌های قاره‌ای عضو اف‌آی‌وی‌بی
فدراسیون بین‌المللی والیبال یا به اختصار اف‌آی‌وی‌بی (FIVB)، کنفدراسیون بین‌المللی ورزش‌های والیبال، والیبال ساحلی و والیبال چمنی است که در سال ۱۹۴۷ (میلادی) در پاریس، فرانسه تشکیل شد و هم‌اکنون ۲۲۰ کشور عضو آن هستند.[۱۳] مقر فیفا در لوزان، سوئیس واقع شده‌است. بیش از پنج کنفدراسیون قاره‌ای در ریاست اف‌آی‌وی‌بی هستند:
|
